Å vere nynorskbrukar
på Austlandet er ikkje alltid like enkelt. Eg
underviser i norsk og kan dermed skjule meg bak eit
slags profesjonelt stempel også utanfor
klasserommet. I 2008-2009 førde eg ein lengre debatt
i Hamar Arbeiderblad om nynorsk i skolen.
Austlendingane meiner gjerne at nynorsk er eit
vestnorsk særspråk.
Eg har dialektgrunnlaget mitt frå Nord-Noreg, og det
å skrive nynorsk i tillegg, gjer vel at ein blir
enda meir malplassert på Austlandet. Det er lite
nynorsk å lese i austlandsavisene, derfor er
romsdalsavisene nærmast som eit språkparadis å
rekne. Her er tospråkssituasjonen levande og reell,
og ein skulle tru at dei to målformene levde side om
side i fred og fordragelegheit. Derfor var det
skremmande og tankevekkjande å lese i RB 2. februar
at ein del folk midt i ”tjukkaste nynorskland” vil
kvitte seg med nynorsken. ”Den har vi ikkje bruk
for.”
Formelt sett
ligg dei fleste dialektane nærmare nynorsk
enn bokmål, spesielt i Vest-Noreg. Ein kan derfor
ikkje utan vidare hevde på formelt grunnlag at
nynorsk ikkje er eit passande skriftspråk for
elevane på Batnfjord skule. Men det som er
interessant i all debatt om nynorsk, er at det
gjerne er foreldra som meiner noko. Det er ikkje
nødvendigvis kva som er best for barna, som er
avgjerande, men først og fremst haldningane til
foreldra. I RB 2.2. står det då òg: ”Vi som høyrde
til der har alltid forholdt oss til bokmål, det
ønskjer vi også no etter at barna våre vart flytta
over til Batnfjordsøra.”
I praksis er det alltid foreldra som tek dei
”viktige” vala for barna. Og det er kanskje
naturleg? Vi som foreldre veit jo sjølvsagt kva som
er best. Elvis var bra, så då bør også ungane våre
skjønne det så tidleg som mogleg. Og når vi har lært
at berre mann og kvinne kan vere par, så bør vel
også ungane ta over dette synet? Akkurat dette har
dei fleste foreldra heldigvis innsett no; det er
ungane som sjølv må kunne få velje kven dei er og
kven dei ønskjer å vere. Korfor skal då ikkje ungane
få lære det skriftspråket som ligg nærast dialekten
deira? Så kan dei sjølv seinare velje noko anna –
dersom dei lèt seg påverke av storsamfunnet i staden
for å halde på sin språklege identitet.
Det er nok mange
som av ulike grunnar skiftar hovudmål, anten på
vidaregåande eller eventuelt når dei byrjar i
arbeidslivet. Ein kan sikkert bruke dette som eit
argument mot nynorsk. Men det viser at nynorskelevar
i praksis er ”tospråklege”. Det er gjerne ikkje noko
problem å skifte til bokmål dersom ein ønskjer det.
Elevar som har vakse opp med nynorsk, har ein stor
språkleg kompetanse som dei fleste elevane på
Austlandet ikkje har. Dei fleste lærarstudentane på
Austlandet er i praksis svært dårleg kvalifiserte
til å undervise i nynorsk. Dette er eit tankekors
all den tid vi snakkar om profesjonalitet og
yrkesstoltheit.
Det finst gjerne fleire moglegheiter
til å løyse ulike problem i samfunnet. Det er mange
nok som vil fjerne nynorsken for godt. Per i dag har
vi ei mållov, men i motsetnad til dei fleste andre
lovene er mange lite opptekne av å faktisk følgje
denne lova.
Elevar som veks opp med nynorsk, får det
mykje lettare seinare fordi dei utviklar eit aktivt
forhold til begge dei norske skriftspråka. Dette er
ein konkurransefordel i utdannings- og
jobbsamanheng. Men likevel vil altså mange foreldre
– fordi dei meiner dei veit best – ta denne
moglegheita ifrå barna sine. I neste omgang får
utdanningsinstitusjonane enda fleire lærarstudentar
som ikkje kan nynorsk, og vi får enda fleire dårleg
kvalifiserte lærarar. Ein kan godt skylde på
studentane, men eg føler meg freista til å leggje
ein del av skylda på foreldra. Vil du det beste for
barna dine, gjev dei ei moglegheit til å bli kjende
med den rike språklege variasjonen vi har i Noreg,
og så kan dei velje sjølv seinare. Noko ein aldri
har lært, vil ein heller ikkje velje. Det vi kan
gjere som foreldre, er først og fremst å leggje til
rette for at ungane faktisk kan velje. La nynorsken
leve.