Vespaen stikk ikkje
JENS
HAUGAN
Førsteamanuensis i norsk, Høgskolen i Hedmark
________________________________________
Har du høyrt ein Vespa, den
populære tohjulingen, komme summande imot deg? Lyden
kan kanskje oppfattast som illevarslande, men
Vespaen stikk heldigvis ikkje. Det er nok helst
berre lyden som gav inspirasjon til namnet på
Vespaen.
Vespa er
det italienske namnet for veps. På tysk er det Wespe, på engelsk er
det wasp. Men på norsk er det først og fremst veps. Her ser det
altså ut til at s og p har bytt plass i norsk. Dette fenomenet
kallar vi metatese (lydomstilling), og det er ikkje utvanleg at
lydar byter plass i ord som vi også har i nabospråk. Tenk t.d. på
gammalnorsk hross (hest) og tysk Ross, som er horse på engelsk,
bokmål kors, som er kross på nynorsk eller cross på engelsk og Kreuz
på tysk, eller også norsk briste/breste, som er burst på engelsk og
bersten på tysk. Det er derimot ikkje alltid så lett å vite kva
språk som har endra seg. Med vespa i svensk, Wespe i tysk og wasp i
engelsk skulle ein tru at det er den norske forma veps som har endra
seg frå den opphavlege forma. Men det ser faktisk ut til at det er i
dei andre språka lydomstillinga har skjedd. Dtv si etymologiske
ordbok for tysk reknar med at det er påverknaden frå latin vespa som
har ført til at fleire av dei germanske språka endra lydrekkjefølgja.
I eldre
tysk og engelsk fanst gjerne formene med ps/sp og fs/sf ved sida av
kvarande i tidlegare tider. Overgangen frå p til f var svært vanleg
i germansk, samanlikn t.d. italiensk pesce mot norsk/tysk/engelsk
fisk/Fisch/fish. Falk & Torp reknar i si etymologiske ordbok med at
dei germanske formene som ligg til grunn for ordet veps, er *wabisa-
og *wafsa-. Den indogermanske rota reknar ein med er *vebh, som vi
finn i norsk veve eller tysk weben. Namnet på vepsen viser altså til
måten den lagar (vever) bolet sitt på.
Danskane
skriv hveps med hv. Dette må vere ein analogi, dvs. at ein byrja å
skrive veps med hv fordi liknande ord som t.d. hva, hvor, hvem blir
skrivne med hv. Denne analogien, altså kopieringa av eit fenomen,
skjedde ikkje berre i skrift i norsk. I mange dialektar seier ein
t.d. kveps, og nynorsk har også forma kvefs som ei offisiell
skriftform. Andre dialektar har kveks og kvaks (eventuelt med –e),
som er forvanskingar av det same ordet. Men svært mange norske
dialektar har altså ei form med kv.
No veit
vi korleis vepsen/kvefsen kom til sitt namn. Men slår ein opp på
vespa i ei svensk ordbok, finn ein ordet geting, og på norsk har vi
også ordet geithams (dansk gedehams). På gammalnorsk var det
tilsvarande ordet geitungr. Her trur Falk og Torp at ein har gjeve
vepsen namn etter følehorna som kan likne på geita sine horn.
Tilsvarande har ein tysk Hornisse og engelsk hornet. Ellias Wessén
forbind ordet geting i si etymologiske ordbok for svensk med ei
opphavleg tyding “spiss”, og meiner då at getingen (eller
geithamsen) er “djuret med den lilla gadden”, dvs. spissen eller
brodden. Denne forklaringa er nok litt søkt, men den fungerer godt
som folkeetymologi.
I år har
det regna så mykje at ein ikkje har sett mykje til verken veps eller
Vespa. Det freista nok ikkje så mykje å stikke ut(e) denne sommaren. |